Moderna nije jedinstvena stilska celina, poput ranijih pravaca, jer je ona u suštini proces destrukcije forme, a sve ono što se kasnije razvijalo iz tih i tih otkrića ukidanja forme, produbljivalo je proces destrukcije, što je na kraju logično dovelo i do ukidanja samog medija.
U tom miljeu nastaju prve avangarde s početka 20. veka, Dada, Futurizam i Ruska avangarda ( Tristan Tzara, Hans Arp, Hugo Ball, Richard Huelsenbeck, Philippe Soupault, Andre Breton, Louis Aragon, Dišan, Marineti, Kandinski, Maljevič, Naum Gabo, Šagal, Majakovski, Blok, Konstantin Sergejevič Stanislavski, M. Matjušin, Ejzejnštajn...). Prema Solaru, ono oko čega se doista svi pravci slažu jesu otpor i pobuna protiv konformizma i navika, ali i svega što je kao vrednost uspostavila postojeća vladajuća tradicija. Nastoje se razoriti književne konvencije, pa i logika jezika, izgradnjom sižea i mešanjem elemenata proze i poezije, razarajući na taj način i žanrovske konvencije. Sve što je moderno postaje novo i nužno, jer sve u suštini stari i konvencionalizira se, što umjetnicima avangarde nipošto ne odgovara. Dekadencija se odnosi na sadašnjost i razočaranost istom, gde se ne pronalaze pozitivna značenja budućnosti.
Upravo se tada javljaju dadaizam i futirizam i Manifest kao vrsta reklame koja se uzvikuje i proklamuje uglavnom u zadimljenim kafanama i kabareima, mrljavim publikacijama i postaje još jedan novi vid javne komunikacije sa svetom:
„Uskoro neće biti gledalaca, svi će biti glumci i tek tada ćemo dobiti istinsku pozorišnu scenu“ - „Danas sasvim može biti jasno da neko može biti pesnik a da nije napisao ni jedan jedini stih“ [1]
„Zаhvаljujući uslovnim tehničkim metodаmа, ruši se komplikovаnа pozorišnа mаšinа, postаvke su svedene nа tаkvu jednostаvnost dа glumаc može izаći nа trg dа igrа, nezаvisаn o dekoru i opremi”[2]
„Domen umetnosti bivа konkretаn predmet, očišćen od literаrne i svаkodnevne ljušture.”[3]
